اربعین حسینی، مردم در تمام ایران راهپیمایی های بزرگی ترتیب دادند.در تهران، از اولین ساعات روز میلیون ها نفر ازشهرک های شمال و غرب تا زاغه نشینان جنوب شهر ، به سوی بلوارشاه رضا که حالا انقلاب نامیده می شد ، راه افتادند .ارتش ، سربازان را ازمسیرراهپیمایی عقب کشیده بود . فاصله سیزده کیلومتری میدان فوزیه ( امام حسین ع ) و میدان شهیاد ( آزادی ) پر از جمعیت بود . این حادثه ، پس از راهپیمائی های عید فطر وتاسوعا وعاشورا ، چهارمین راهپیمائی بزرگ مردم بود . صدها خبرنگار ایرانی وخارجی ، هیجان زده از فراوانی آن همه خبر وحادثه به این سو وآن سو می دویدند وعکس و خبر تهیه می کردند. اقلیت های مذهبی ( زرتشتیان ، مسیحیان ویهودیان ) درآن روز حضوری چشمگیر داشتند و هزاران تصویر از امام خمینی (ره ) و تصاویری از شهیدان مبارزان ازهرگروه وطبقه ای در دستهای مردم بود . وقتی ظهر فرارسید ، جمعیت که دیگر حرکتی نداشت وخیابانها را پوشانده بود ، ایستاد وقطعنامه راهپیمایی که از طریق صدها بلندگو پخش می شد ، خوانده شد .
صدای تکبیر میلیونها نفر که هربند قطعنامه را تأیید می کردند تا کیلومترها دورتر شنیده می شد . قطعنامه ، رسیدن به مرحله ای تازه از قیام راخبر می داد که در پرتو رهبری قاطعنامه وروشن بینانه امام خمینی و سایر مراجع تقلید وروحانیت آگاه ومبارز به دست آمده بود . دیگر مواد آن عبارت بودند از : تغییر قانوی بودن سلطنت وخلع شاه ، برقراری جمهوری اسلامی ، تشکیل شورای انقلاب اسلامی ، برکناری دولت بختیار ، پیوستن قوای نظامی به ملت ؛، برقراری روابط حسنه با همه ملت ها ، استعفای نمایندگان مجلس شورا وسنا واستعفای اعضای شورای سلطنت. امام خمینی (ره ) راهپیمایی روز اربعین را نوعی همه پرسی درمورد تشکیل جمهوری اسلامی قلمداد کردند . درحالی که ارتش به نیروهایش دستورداده بود بامردم درگیرنشوند چماق داران ،؛ دریزدان شهر با سلاحهای گرم و چماق به مردم حمله کردند و پانزده نفر را کشتند و بسیاری را نیز مجروح کردند .